Hobbits in een vergeten wereld

Vandaag was het plan om naar Nationaal Park Tongariro te reizen. Daar staan de drie overige vulkanen waar ik het in het vorige verslag over had. Van Stratford loopt er een mooie weg in noordelijke richting, die na 100 km afbuigt naar het oosten en dan bij dat park uitkomt.

De mooiste weg die ik in Nieuw Zeeland heb gereden. Om te beginnen heel rustig. Moet ook wel want hij is smal en kronkelig. In het begin rijdt je door grasgroene heuvels. Niet te hoog, maar heel dicht op elkaar en mooi rond van boven. Voor de liefhebbers van Tolkien's "In de ban van de ring", je rijdt door Hobbitstee! Af en toe heb je het idee dat er zo een deur in zo'n heuvel zal opengaan en dat er dan een hobbit naar buiten komt. Het kent bijna geen vlak stuk, het is weer heuvel op en heuvel af, afgewisseld met stukken dat je door een holle weg rijdt. En dan gaan de heuvels geleidelijk over in hogere heuvels, begroeit met donkere dennenbossen en uiteindelijk in lage bergen. Het is verbijsterend.

Na zo'n zestig kilometer kom je in het plaatsje Whangamomona, of zoals de inwoners zeggen: de Republiek Whangamomona. De president hiervan blijkt de kok van het plaatselijke hotel te zijn (meer is er eigenlijk ook niet) en die kan een heerlijke maaltijd voor je klaarmaken. De rundersteak-sandwich bedekt je hele bord en is bijna 10 cm hoog opgestapeld. Ik kreeg hem niet helemaal op en Grada en Fred weten wat dat wil zeggen. Na de lunch verder over een 30 km onverharde weg en dan weer asfalt tot aan de hoofdweg SH4 (SH staat voor State Highway).

Ondertussen was het gaan regenen en dat zette goed door. Zo erg dat ik het niet zag zitten om naar het Tongariro Park te gaan, omdat de camping daar op 1200 meter hoogte ligt en de wolken als maar lager kwamen. Dus maar besloten om een canping in de buurt te nemen, in Okahune. Als het weer morgen beter is kan ik altijd nog even omrijden naar het park, voordat ik naar Rotorua ga.
Het was een tocht die ik niet gauw zal vergeten.

Groeten, Dries