Knikkeren op het strand en weer een verassing

Hallo Carin en Fred. In die combinatie onbekend voor mij dus ik neem aan dat jullie toevallig op mijn site terecht zijn gekomen. Leuk, vooral omdat jullie nu ook aan een reis door NZ zijn begonnen. De moeite waard. Ik wens jullie een fijne vakantie toe.

Vandaag van Dunedin naar Cromwell. Hemelsbreed valt het wel mee, maar er liggen een paar bergen in de weg, dus...

Dunedin is een mooie stad, maar helaas paste dat niet in mijn planning. Om er toch nog iets van mee te krijgen heb ik vanmorgen (ondanks protesten van mijn Tomtom juffrouw) daar een rondrit met de camper gemaakt. De moeite waard, maar het probleem is dat je met een camper vaak in de buitenwijken moet parkeren en dan dus weer een heel stuk moet lopen. En dat laatste gaat mij niet meer zo makkelijk af.
Het eerste stuk van de route gaat weer over die drukke weg richting Christchurch. Ik wil de "Moeraki Boulders" bezoeken. Dat zijn grote ronde stenen bollen die 80 km ten noorden van Dunedin op het strand liggen. Ze worden ook wel de knikkers van de duivel genoemd, maar in werkelijkheid zijn het grote brokken steen die door erosie van de kalkstenen rotsen aan de kust afkomstig zijn. Ruim 60 miljoen jaren hebben zich hier kalksteenhoudende zouten op neergezet en door het liggen bij en in het zeewater is de ronde vorm ontstaan. Ze liggen bij vloed (en dat was het vanmorgen) voor een deel in het water, in de buurt van de plaats Moeraki, vandaar de naam.

En toen op naar Cromwell. Toen ik thuis deze route uitzette heb ik lang geaarzeld of ik deze weg wel zou nemen. Het leek me een beetje saaie weg. En inderdaad! Het is een weg met heel weinig verkeer, met gehuchtjes die die naam eigenlijk niet verdienen en de weg loopt meer dan 100 km door een hoogvlakte waar alleen schapen nog voor wat leven zorgen. Maar wat een rust, wat een uitzichten als je weer eens een steile helling bent opgereden en je boven op de top ineens een prachtige vallei ziet liggen. Dan zet je de camper stil op de top (er is toch geen ander verkeer) en dan kijk je naar al die groene en gele kleuren (ja de brem is er nog steeds) en dan krijg je bijna een brok in je keel. Ik weet dat ik weer lyrisch wordt, maar dit is dan ook niet te beschrijven. Mijn gemiddelde snelheid op deze, ook nog eens prachtig geasfalteerde, weg was ongeveer 60 km per uur. Gewoon omdat het zonde is om er te snel doorheen te rijden.

O ja, het weer was weer goed. Kortebroekenweer. Ik hoop dat het zo blijft en dat de wind nog meer gaat liggen. Heel misschien vliegen de helikopters dan over 2 dagen. Duimen maar.

Tot morgen, Dries